သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁၄)

ႏိုင္းျမစ္ထဲကေမာေရွ
(က်ဴပင္မ်ားၾကားကပုခက္တစ္လံုး)

ေယာသပ္၏ လက္ထက္တြင္ အီဂ်စ္ျပည္သူျပည္သားမ်ားက အစၥေရးလ္လူမ်ဳိးမ်ား ကို ၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံခဲ႔ၾကတယ္။ ေယာသပ္ ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါမွာ ေယာသပ္ကို မသိေသာ ဘုရင္တစ္ပါးး ေပၚထြန္းလာခဲ႔တယ္။ ထိုဘုရင္က အစၥေရးလ္လူမ်ဳိးမ်ားကို ၾကပ္တည္းစြာ ဖိႏွိပ္ဖို႔နဲ႔ အီဂ်စ္ျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ ဆႏၵရိွလာခဲ႔တယ္။ သူက အစၥေရးလ္လူမ်ဳိးေတြ အလြန္မ်ားျပားလာၿပီး အင္အား ေတာင့္တင္းလာမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစၥေရးလ္လူမ်ဳိးေတြထဲမွာ ေယာက်္ားေလးေမြးရင္ အကုန္သတ္ပစ္ရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ႔တယ္။

ဒီလိုအေရးေပၚကာလမွာပဲ အစၥေရးလ္မိသားစုတစ္စုမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ သားေယာက်္ားေလးတစ္ဦးကို ေမြးဖြားခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕မိခင္ဟာ တစ္ခဏတာေတာ့ သူ႔ကို ဖြက္ထားႏိုင္ေပမယ္႔ ေရရွည္မွာ သူမဟာ တျခားနည္းလမ္းေတြကို စဥ္းစားၿပီး သူမရဲ႕ ဆူဆူညံညံလုပ္တတ္ေသာ ကေလးကို အီဂ်စ္လူေတြ လက္ထဲက ကယ္တင္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘုရားသခင္က တစ္ခုခုကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ေပးမွာပဲလို႔ သူမ ယံုၾကည္တယ္။

သူမဟာ ဂမာကိုင္းပင္နဲ႔ ပုခက္ကို ယက္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရလံုေအာင္ ေရညိႇ၊ သစ္ေစးတို႔နဲ႔ သုတ္လိမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ပုခက္ထဲမွာ ထည့္ၿပီး ျမစ္တစ္ဘက္စြန္း ကိုင္းေတာထဲမွာ ဝွက္ထားလိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ သမီးျဖစ္သူ မိရအံကိုလည္း ကေလးနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တာဝန္ေပးထားခဲ႔တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဖာေရာဘုရင္ရဲ႕ သမီးေတာ္ဟာ ေရခ်ဳိးဖို႔အတြက္ သူမ အေႁခြအရံတစ္စုႏွင့္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ဟာ ပုခက္ကို ျမင္ေတြ႔သြားၾကတယ္။ ဖာေရာဘုရင္၏ သမီးေတာ္ ျဖစ္သူ မင္းသမီးဟာ အေစခံတစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး ပုခက္ကို ယူေစတယ္။ ပုခက္ကို ဖြင့္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ ကေလးငယ္ဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ငိုေႂကြးေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ “ဤသူငယ္သည္ အစၥေရးလ္လူမ်ဳိး ျဖစ္လိမ္႔မည္” ဟု မင္းသမီးက အံ႔ၾသစြာ ေရရြတ္တယ္။ သူမဟာ တခဏခ်င္းမွာပဲ ကေလးငယ္ကို အလြန္ခ်စ္ခင္သြားခဲ႔တယ္။

ထိုအခါ ကေလးငယ္အား ေစာင့္ၾကည့္ရန္တာဝန္ေပးချင္း ခံရေသာ အစ္မျဖစ္သူကလည္း ကေလးအတြက္ အစၥေရးလ္ အမ်ဳိးသမီးကေလးထိန္းတစ္ဦး ရွာေဖြေပးရန္ အလိုရိွ မရိွ ေမးေလွ်ာက္ရာ၊ မင္းသမီးက သေဘာတူ ခြင့္ျပဳခဲ႔တယ္။ ထိုအခါ သူမသည္ အိမ္သို႔ျပန္၍ သူမ၏ မိခင္ျဖစ္သူအား ေဆာင္ယူခဲ႔တယ္။

သူမ ၏ မိခင္ေရာက္ရိွလာေသာအခါ ဖာေရာဘုရင္၏ သမီးေတာ္က “ဤသူငယ္ကို ယူသြား၍ ငါ႔ဖို႔ထိန္းေလာ့။ အခကို ငါေပးမည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္၏ မိခင္သည္ သူ႔ကို ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ အိမ္သို႔ တဖန္ေဆာင္ယူသြားခဲ႔တယ္။ သူငယ္ကိုလည္း ထာဝရအရွင္ ဘုရားသခင္၏ အေၾကာင္းမ်ားကို သြန္သင္ေပးခဲ႔တယ္။

သူငယ္အရြယ္ေရာက္ၿပီး မိခင္ထံမွ ခြာႏိုင္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ မင္းသမီးဟာ သူငယ္ကို နန္းေတာ္တြင္းရိွ သူမရဲ႕ အိမ္ေတာ္ကို ေခၚယူထားေလေတာ့တယ္။ သူငယ္ကိုလည္း ေမာေရွ ဟု အမည္ေပးခဲ႔တယ္။
ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္း ၁၊ ၂း၁-၁၀

“ေမာေရွသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးေသာအခါ အျပစ္ရိွေသာ ကာမဂုဏ္ကို ခဏ ခံစားျခင္းထက္ ဘုရားသခင္၏ လူတို႔ႏွင့္အတူ ညႇဥ္းဆဲခံရျခင္းကိုသာ သာ၍ အိုရိွသျဖင့္ ၎ အီဂ်စ္ျပည္၏ စည္းစိမ္ထက္ ခရစ္ေတာ္ေၾကာင့္ ကဲ႔ရဲ႕ျခင္းဒုကၡသည္ သာ၍ ျမတ္ေသာစည္းစိမ္ျဖစ္သည္ကို စိတ္ထင္သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းစိတ္ ရိွ၍ ဖာေရာဘုရင္ သမီး၏ သားဟူ၍ ေခၚေဝၚျခင္း အခြင့္ကို ပယ္၏။” - ေဟျဗဲ ၁၁း၂၄-၂၅

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁၃)

ေယာသပ္၏အစ္ကိုမ်ား အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရိွလာျခင္း
(သူ၏ အိပ္မက္မ်ား အမွန္တကယ္ျဖစ္လာၿပီ။)

အီဂ်စ္ျပည္မွာ ဒုတိယမင္းအျဖစ္ကို ရရိွၿပီးေနာက္ ေယာသပ္ဟာ သူလုပ္ေဆာင္စရာရိွတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႔ သစၥာရိွစြာ လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အစာေရစာႂကြယ္ဝေပါမ်ားတဲ႔ ခုနစ္ႏွစ္ဟာ လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ကုန္လြန္သြားခဲ႔ၿပီး၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးရာ ႏွစ္မ်ားစတင္ေရာက္ရိွလာခဲ႔ပါတယ္။ ေယာသပ္ရဲ႕ မိသားစုေနထိုင္ရာ ခါနာန္ျပည္မွာေတာင္ အစာေရစာ ရွားပါးလာၿပီျဖစ္တယ္။ ထိုအခါ ဖခင္ ယာကုပ္သည္ အီဂ်စ္ျပည္၌ စပါးရိွေၾကာင္း ၾကားရ၍ ေယာသပ္၏ အစ္ကို ဆယ္ေယာက္တို႔အား စပါးဝယ္ရန္ ေစလႊတ္ခဲ႔တယ္။

အစ္ကိုတို႔ဟာ အီဂ်စ္ျပည္ကို ေရာက္ရိွၿပီး စပါးဝယ္ရန္ ေယာသပ္ထံသို႔ ေရာက္ရိွလာၾက၍ ေယာသပ္ကို မမွတ္မိၾကေသာ္လည္း ေယာသပ္က သူတို႔ကို မွတ္မိခဲ႔တယ္။ အစ္ကိုေတြဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးၫႊတ္ၿပီး ေခါင္းကို ေျမႀကီးႏွင့္ထိကာ ပ်တ္ဝပ္အ႐ိုအေသေပးေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေယာသပ္ဟာ သူ႔အိပ္မက္ကို ျပန္သတိရေနမယ္ဆိုတာ သံသယရိွစရာမလိုပါဘူး။ ေယာသပ္ဟာ သူ႔အစ္ကိုေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အရင္လို ဆိုးညစ္တဲ႔ အက်င့္ဆိုးေတြ ရိွေနေသးလားဆိုတာ စမ္းသပ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ကို ခပ္တန္းတန္း ဆက္ဆံဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူလွ်ဳိလာလုပ္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ သံုးရက္ ဆြဲထည့္ထားလိုက္တယ္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ရိွေမာင္ ကို ခ်န္ထားၿပီး က်န္တဲ႔ အစ္ကိုေတြအားလံုးကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာ သူတို႔ ညီအငယ္ဆံုး ဗယၤာမိန္မပါရင္ ထပ္မလာခဲ႔နဲ႔လို႔လည္း ေယာသပ္က သူတို႔ကို သတိေပးလိုက္တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဂ်ဳံစပါးေတြ ကုန္သြားျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေယာသပ္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြမာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရိွေတာ့ဘူး။ ဗယၤာမိန္ကို ေခၚၿပီး အီဂ်စ္ျပည္ကို ထပ္မံ ခရီးျပဳၾကျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုး ေယာသပ္ေရွ႕မာ ဦးၫႊတ္ျပပ္ဝပ္ၾကရတယ္။

ေယာသပ္က သူတို႔ကို ညစာနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံတယ္။ သူတို႔အတြက္ စားပြဲမွာ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ သူတို႔ဟာ အလြန္ပဲ အံ႔ၾသကုန္ၾကတယ္။ တိုင္းတပါးသားဘုရင္ဟာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သူတို႔ အသက္ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ကို သိသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ မရၾကဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေယာသပ္ဟာ ရင္ထဲမွာ အလြန္ဝမ္းနည္းလာတဲ႔အတြက္ မ်က္ရည္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ရဲ႕အခန္းထဲကို ျပန္ၿပီး တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ရွာတယ္။

ေယာသပ္ဟာ သူ႔အစ္ကိုေတြ ႐ိုးသားမႈ ရိွမရိွ ဒီတစ္ႀကိမ္ ထပ္မံစစ္ေဆးၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ သူတို႔မွာ ဆုိးညစ္တဲ႔ အက်င့္ဆိုးမ်ား မရိွေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ အေစခံေတြနဲ႔ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြကို အခန္းထဲက ထြက္သြားဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေယာသပ္ဟာ က်ယ္ေသာအသံနဲ႔ “ကၽြႏ္ုပ္သည္ အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ေရာင္းလိုက္ေသာ သင္တို႔ညီ ျဖစ္ပါ၏” ဟု ေျပာၿပီး ငိုေႂကြးေတာ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ညီအစ္ကိုမ်ားအား မ်က္ရည္လည္ရြဲ နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ေလရွာတယ္။

ေယာသပ္ဟာ အစားအေသာက္မ်ား၊ လွည္းမ်ားကို ေပး၍ အစ္ကိုတို႔အား အိမ္ျပန္ေစတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ဖခင္ ယာကုပ္ႏွင့္တကြ တစ္မိသားစုလံုး အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ျပန္ေခၚလာမည္အေၾကာင္း မွာခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၄၁-၄၆

“ငါ႔ပညတ္ဟူမူကား၊ ငါသည္ သင္တို႔ကို ခ်စ္သည့္နည္းတူ၊ သင္တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကေလာ့။” - ေယာ ၁၅း၁၂

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁၂)

ဖာေရာဘုရင္၏အိပ္မက္ကို အနက္ျပန္သူေယာသပ္
(အက်ဥ္းေထာင္မွ ေရႊနန္းေတာ္သို႔)

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ေယာသပ္ဟာ အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရိွလာခဲ႔တယ္။ က်ယ္ေျပာ လွတဲ႔ ႏိုင္းျမစ္ႀကီးႏွင့္တကြ လူသူ ထူထပ္ မ်ားျပားလွေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားက သူ႔ကို မွင္သက္ အံ႔အားသင့္ေစခဲ႔တယ္။

ကုန္သည္ေတြဟာ ေယာသပ္ကို အီဂ်စ္ႏိုင္ငံဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွဴးေပါတိဖာထံမွာ ေရာင္းစားျပန္တယ္။ ေယာသပ္ ဟာ ေခ်ာေမာေသာလုလင္ပ်ဳိ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းမြန္ေျဖာင့္မတ္၍ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူလည္း ျဖစ္တယ္။ မၾကာမီမွာပဲ သူ႔သခင္ေပါတိဖာဟာ ေယာသပ္ကို အိမ္အုပ္အရာမွာ ခန္႔ထားၿပီး တစ္အိမ္လံုးကို စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေစတယ္။

ေပါတိဖာရဲ႕ ဇနီးဟာ အစပထမမွာေတာ့ ေယာသပ္အေပၚမွာ အလြတ္ပဲခင္မင္ခဲ႔တယ္။ သို႔ေသာ္ သူမ စိတ္ေက်နပ္ေစမယ္႔ အရာတစ္ခုကို ျပဳဖို႔ ေယာသပ္ ျငင္းဆန္တဲ႔အခါမွာေတာ့ သူမဟာ ေယာသပ္ကို ရန္သူလို သေဘာထားလာခဲ႔တယ္။ သူမဟာ ေယာသပ္ကို မဟုတ္မမွတ္ စြပ္စြဲေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ ဆိုးညစ္ေသာအမႈကို ျပဳခဲ႔တယ္။ ေပါတိဖာကလည္း သူ႔ဇနီးရဲ႕ စကားကို ယံုၿပီး ေယာသပ္ကို အလံုပိတ္ ေထာင္ထဲမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တယ္။

ေယာသပ္ဟာ ဘုရားသခင္ေပၚမွာ သစၥာရိွသူျဖစ္တယ္။ သူဟာ သူတပါးကို ကူညီအားေပးၾကင္နာတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ သစၥာရိွမႈနဲ႔ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ မၾကာခင္မွာပဲ ေထာင္မွဴးရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈကို ခံရၿပီး ေထာင္သားမ်ားအားလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရတယ္။

ေယာသပ္ အသက္သံုးဆ္ေရာက္ေသာအခ်ိန္မွာ ဖာေရာဘုရင္ဟာ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ဖြယ္ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္မက္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကၽြန္ရင္းတစ္ေယာက္က ဖာေရာဘုရင္ကို ေယာသပ္ရဲ႕အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ႔တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖာရာဘုရင္ဟာ ေယာသပ္ကို အေခၚရွိေတာ္မူၿပီး “သင္သည္ အိပ္မက္ကို နားလည္ေသာ ဉာဏ္ႏွင့္ အနက္ဖတ္ႏိုင္သည္ကို ငါၾကားရၿပီ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။ ေယာသပ္ကလည္း “ကၽြန္ေတာ္သည္ အလိုအေလ်ာက္မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဘုရားသခင္သည္ မဂၤလာအေျဖစကားကို ဖာေရာဘုရင္အား ေပးေတာ္မူပါေစေသာ” ဟု ေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္။

ဖာေရာဘုရင္ကလည္း “ငါသည္ ဆူၿဖိဳးေသာ ႏြားခုနစ္ေကာင္ ျမစ္ထဲမွ တက္သည္ကို ျမင္ၿပီး တစ္ဖန္ ပိန္လွီေသာ ႏြားခုနစ္ေကာင္တို႔သည္လည္း ျမစ္ထဲမွ တက္လာ၍ ဆူၿဖိဳးေသာ ႏြားခုနစ္ေကာင္ကို ၿမိဳေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ပိန္လွီျမဲတိုင္း ပိန္၏။” ဟု မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ေယာသပ္ကလည္း “အီဂ်စ္ျပည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဝေျပာေသာႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ရိွလိမ္႔မည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အစာေခါင္းပါးေသာႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ ေပၚလာ၍၊ အီဂ်စ္ျပည္၌ အလံုးစံုေသာ ဝေျပာျခင္းသည္ တိမ္ျမဳပ္လ်က္၊ အစာေခါင္းပါးျခင္းအားျဖင့္ တစ္ျပည္လံုး ပ်က္ဆီးလိမ္႔မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဖာေရာဘုရင္သည္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူကို ေရြးခ်ယ္၍ အီဂ်စ္ျပည္ကို အုပ္စိုးေစေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ေတာ္မူတယ္။

ထိုအခါ ဖာေရာဘုရင္သည္ ေယာသပ္အား ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ဒုတိယအျမတ္ဆံုးေသာ မင္း အရာ၌ ခန္႔ထားေတာ္မူခဲ႔တယ္။ ထာဝရအရွင္ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ မိတ္ေဆြ ေယာသပ္အား ေမ႔ေလ်ာ့ျခင္းမရိွေပ။
ကမၻာဦးက်မ္း ၃၈-၄၁

“ထာဝရဘုရားကို ေၾကာက္ရြံ႕၍ လမ္းခရီးေတာ္သို႔ လိုက္သြားသမွ်ေသာသူတို႔သည္ မဂၤလာရိွၾက၏။” - ဆာလံ ၁၂၈း၁

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁၁)

ထူးဆန္းေသာအိပ္မက္႐ူပါ႐ံု
(ေယာသပ္ေရာင္းစားခံရျခင္း)

ခါနာန္ျပည္သို႔ ယာကုပ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အငယ္ဆံုးသားဗယၤာမိန္ကို ေမြးခဲ႔တယ္။ အခုေတာ့ ယာကုပ္ဟာ သား ဆယ္႔ႏွစ္ေယာက္ ဖခင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ယာကုပ္ရဲ႕ သားသမီးေတြထဲမွာေတာ့ ေယာသပ္ဟာ သူ႔အသည္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ေယာသပ္ဟာ ရာေခလနဲ႔ ရေသာသားျဖစ္သည့္အျပင္ အသက္ႀကီးမွရေသာ သားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တျခားသားသမီးမ်ားထက္ ေယာသပ္ကို ပိုခ်စ္တယ္။ ေယာသပ္ကလည္း လိမၼာေရးျခားရိွၿပီး ေျဖာင့္မတ္ေအးေဆး တည္ၿငိမ္သူလည္းျဖစ္လို႔ ဖခင္ရဲ႕ အထူးအေရးေပးျခင္းကို ခံရတဲ႔သားအျဖစ္ ေယာသပ္ကို အေရာင္အေသြးစံု ဝတ္လံုတစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါဟာ သူ႔အစ္ကိုေတြကို အလြန္ပဲ မနာလို ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေယာသပ္က “ကၽြႏ္ုပ္ျမင္ေသာအိပ္မက္ကို နားေထာင္ၾကပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ လယ္၌ ေကာက္လိႈင္းကို စုစည္းေနၾကစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္ေကာက္လိႈင္းသည္ ထ၍ မတ္တပ္ေနၿပီး သင္တို႔၏ ေကာက္လိႈင္းတို႔သည္ ဝိုင္း၍ ကၽြႏ္ုပ္ေကာက္လိႈင္းကို ရိွခိုးၾကသည္” ဟု ေျပာခဲ႔တယ္။ အစ္ကိုတို႔ကလည္း “သင္သည္ ငါတို႔၌ မင္းျပဳရလိမ္႔မည္ေလာ၊ ငါတို႔ကို အစိုးရမည္ေလာ” ဟု ေယာသပ္ကို အထင္ေသးစြာ ျပန္ေျပာခဲ႔တယ္။

ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာလည္း “အျခားေသာ အိပ္မက္ကို မက္ျပန္ပါၿပီ။ ေန၊ လႏွင့္ တကြ ၾကယ္တစ္ဆယ္႔တစ္လံုးတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ရိွခိုးၾက၏” ဟု ေျပာၾကားတဲ႔အခါမွာေတာ့ ေယာသပ္ရဲ႕ အစ္ကိုမ်ားဟာ သူ႔ကို အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးေနၾကၿပီ။ စကားေကာင္းေကာင္းေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့တဲ႔အထိ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဖခင္ႀကီး ယာကုပ္ကေတာ့ ေယာသပ္ေျပာေသာစကားမ်ားကို စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။

တစ္ေန႔ ေယာသပ္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သိုးဆိတ္ေတြကို အိမ္နဲ႔ေဝးရာမွာ ထိန္းေက်ာင္းေနၾကစဥ္ ဖခင္ႀကီးဟာ ေယာသပ္ကို ေခၚၿပီး အစ္ကိုမ်ားေနထိုင္ေကာင္းမေကာင္း၊ အဆင္ေျပမေျပကို သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈဖို႔ ေစလႊတ္လိုက္တယ္။ ေယာသပ္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြဟာ သူလာတာလည္း ျမင္ေရာ “ေဟာ ဟိုမွာ လာေနတာ အိပ္မက္ဆရာႀကီးမဟုတ္လား၊ သူ႔ကို ဝိုင္းသတ္ၾကစို႔” ဟု အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အစ္ကိုႀကီး ႐ုဗင္သည္ ေယာသပ္အား သနား၍ အနီးရိွ တြင္းတစ္ခုခုထဲ၌သာ ပစ္ခ်ထားဖို႔ တျခားညီအစ္ကိုေတြကို ေသြးေဆာင္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အၾကံက ေနာက္မွ ေယာသပ္ကို တြင္းထဲက ျပန္ဆယ္ၿပီး ဖခင္ႀကီးဆီကိ ျပန္ပို႔ေပးရန္ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္း ညစာစားေနစဥ္မွာ မိဒ်န္အမ်ဳိးသား ကုန္သည္တစ္စု လမ္းမႀကီးအတိုင္း လာတာကို ျမင္တာနဲ႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ၾကၿပီး၊ ေယာသပ္ကို ေငြ အက်ပ္ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ေရာင္းစားပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ကုန္သည္ေတြက ေယာသပ္ကို အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားတယ္။ ေယာသပ္ေလးဟာ အလြန္ပဲ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲခဲ႔ရတယ္။

ေယာသပ္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြက ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို သတ္ၿပီး ဆိတ္ေသြးထဲမွာ ေယာသပ္ရဲ႕ ဝတ္လံုကို ႏွစ္လိုက္တယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ႔ ဝတ္လံုကို ယာကုပ္ျမင္တဲ႔အခါ သားရဲတစ္ေကာင္ ေယာသပ္ကို ကိုက္သတ္သြားၿပီလို႔ ထင္ရွာတယ္။ ဖခင္ယာကုပ္ဟာ သားေယာသပ္အတြက္ မ်ားစြာ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ခဲ႔ရတယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၃၇

“အေၾကာင္းမူကား၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္ျခင္း၊ ရန္ေတြ႔ျခင္းရိွလွ်င္၊ မၿငိမ္မဝပ္၊ ႐ုန္းရင္းခတ္ျခင္း ဆိုးညစ္စြာျပဳမူျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွတတ္၏။” - ယာ ၃း၁၆

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁၀)

ေကာင္းကင္တမန္ႏွင့္နပန္းလံုးခဲ႔သူယာကုပ္
(အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာအဖိုးအခေပး၍ ရခဲ႔ေသာသင္ခန္းစာ)

ယာကုပ္ဟာ ခါရန္ၿမိဳ႕မွာေနထိုင္စဥ္ လာဗန္ရဲ႕ သမီးရာေခလကို သူရဲ႕ဇနီးျဖစ္ေစလိုေသာဆႏၵ ႀကီးမားလာခဲ႔တယ္။ ဒါနဲ႔သူက လာဗန္ကို “ရာေခလႏွင့္ ေပးစားမည္ဆိုပါက ခုနစ္ႏွစ္ အေစခံပါမည္” ဟုဆိုတယ္။ လာဗန္ကလည္း သေဘာတူလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္မည့္ေန႔သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သတို႔သမီးကို ယာကုပ္ရိွရာသို႔ ေဆာင္ယူလာခဲ႔တယ္။ အဲဒီေဒသရဲ႕ ထံုးစံရိွတဲ႔အတိုင္း သတို႔သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မေပၚလြင္ေအာင္ ပဝါအထူႀကီး အုပ္ထားရေလ႔ရိွတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးလို႔ ပဝါကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ႔အခါမွာ သတို႔သမီးဟာ သူခ်စ္တဲ႔ ရာေခလမဟုတ္ဘဲ သူလံုးဝ မႏွစ္သက္တဲ႔ ရာေခလရဲ႕ အစ္မျဖစ္သူ ေလအာ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

လွည့္စားခံလိုက္ရတဲ႔အတြက္ ယာကုပ္ဟာ အလြန္ပဲ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းသြားခဲ႔တယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ ဣဇက္ကို သည္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္စားလိမ္ညာခဲ႔ဖူးတယ္။ လာဗန္က “ငါတို႔ ျပည္၌ သမီးအႀကီးကို မေပးစားမီ၊ အငယ္ကို မေပးစားရ၊ ေနာက္တဖန္ ခုနစ္ႏွစ္ အေစခံသည့္အတြက္ ရာေခလကိုလည္း သင့္အတြက္ ေပးစားဦးမည္” ဟု ဆိုတယ္။ ယာကုပ္က သေဘာတူလိုက္ၿပီး ထပ္မံ၍ အေစခံရာ ႏွစ္ေစ႔ေသာအခါ၌ ရာေခလအား ဇနီးမယားအျဖစ္ ရရိွေလတယ္။

ယာကုပ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူ လာဗန္ထံမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အေစခံၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္ တကြ မိသားစုမ်ားကို စုစည္းၿပီး ခါရန္ၿမိဳ႕ကေန ျပန္လည္ ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မူရင္း ေနရပ္ျဖစ္တဲ႔ ခါနန္ျပည္ကို ျပန္လာရာလမ္းမွာ သူ႔အတြက္ အလြန္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာသတင္းကို ၾကားေနရတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူ႔အစ္ကို ဧေသာဟာ လူေလးရာကို ဦးေဆာင္ၿပီး သူ႔ဆီကို လာေနတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဧေသာဟာ သူ႔ကို သတ္ပစ္မယ္ဟု ႀကိမ္းဝါးခဲ႔ဖူးေၾကာင္း ယာကုပ္ မွတ္မိေနတယ္။

အဲဒီညမွာပဲ ယာကုပ္ဟာ သူ႔ရဲ႕မိသားစုကို ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကို ကူးေစၿပီး၊ သူကေတာ့ ဆုေတာင္းဖို႔အတြက္ ေနရစ္ခဲ႔တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ရိွေနစဥ္မွာ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ယာကုပ္ဟာ အဲဒီလူစိမ္းကို မနက္ေရာက္သည္အထိ ျပန္လွန္ နပန္းလံုးခဲ႔တယ္။ ထိုသူစိမ္းဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္ျဖစ္ေနတယ္။ ထိုသူဟာ ယာကုပ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ကိုလည္း ဣသေရလဟု ေျပာင္းလဲေပးလိုက္တယ္။

ဣသေရလနဲ႔ ဧေသာ ဆံုေတြ႔တဲ႔အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ စိတ္ဝမ္းမကြဲဘဲ ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ခဲ႔ၾကတယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၂၉း၁၅-၃၅၊ ၃၀၊ ၃၁၊ ၃၂၊ ၃၃း၁-၁၆

“ထာဝရဘုရားသည္ ေျဖာင့္မတ္ေသာသူတို႔ကို ၾကည့္႐ႈေတာ္မူ၏။ သူတို႔ ေအာ္ဟစ္သံကိုလည္း နားေထာင္ေတာ္မူ၏။” - ဆာလံ ၃၄း၁၅

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၉)

ယာကုပ္အိမ္မွထြက္ေျပးရၿပီ
(ဘုရားသခင္သည္ အိပ္မက္အားျဖင့္ ယာကုပ္ကိုသက္သာေစသည္။)

သူ၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား ဆံုး႐ံႈးသြားေၾကာင္းသိသြားေသာ ဧေသာဟာ အလြန္ပဲ ေဒါသ ထြက္ခဲ႔တယ္။ “ငါ႔အဘေၾကာင့္ ညည္းတြားရေသာ ေန႔ရက္ကာလအခ်ိန္နီးၿပီ။ ထိုအခါ ငါ႔ညီယာကုပ္ကို ငါသတ္မည္။” ဟု အၾကံႏွင့္ ေျပာခဲ႔တယ္။

ထိုအေၾကာင္းကို ေရဗကၠၾကားေသာအခါ သားငယ္ ယာကုပ္ကို ေခၚ၍ သင္၏ အစ္ကို ဧေသာသည္ သင့္ကို သတ္သျဖင့္ သင့္အမႈ၌ စိတ္ကို ေျပလိမ္႔မည္။ သင္၏ အစ္ကို စိတ္ေျပသည္တိုင္ေအာင္ သူ႔ထံမွ ခဏေရွာင္၍ ေနပါေလာ့” ဟု သတိေပးခဲ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ ယာကုပ္ဟာ အိမ္မွထြက္ခြာ၍ ခါရန္ျပည္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ခဲ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညေန ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ညအိပ္ရပ္နားဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေက်ာက္တံုးမ်ားကိုယူကာ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္စက္အနားယူလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီညမွာ ထူးဆန္းတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္ျမင္ခဲ႔တယ္။ ေကာင္းကင္ကေန ေလွကားႀကီး တစ္ခု က်လာတာ ျမင္ရတယ္။ ေကာင္းကင္တမန္မ်ားကလည္း ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္မွာ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ေလွကားရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာေတာ့ ထာဝရအရွင္ဘုရားသခင္ မားမားႀကီး ရပ္ေနတာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားသခင္က ယာကုပ္အား “သင္အိပ္ေသာေျမကို သင္ႏွင့္ သင္၏အမ်ဳိးအႏြယ္အား ငါေပးမည္။ သင္သြားေလရာရာ၌ ငါေစာင့္မမည္။ ဤျပည္သို႔ တဖန္ေဆာင္ခဲ႔ဦးမည္” ဟု ကတိထားေတာ္မူခဲ႔တယ္။

မနက္လင္းတဲ႔အခါမွာေတာ့ ယာကုပ္လည္း အိပ္ရာက ႏိုးလာၿပီး” အကယ္စင္စစ္ ထာဝရဘုရားသည္ ဤအရပ္၌ ရိွေတာ္မူ၏။ ရိွေတာ္မူေၾကာင္းကို ငါမသိ။ ဤအရပ္ကား တျခားမဟုတ္။ ဘုရားသခင္၏ ဘံုဗိမာန္၊ ေကာင္းကင္တံခါးဝ ျဖစ္သည္တကား။” ဟု ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသို႔ ေရာက္၍ ဆိုခဲ႔တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းအံုးအဖစ္ အသံုးျပဳခဲ႔ေသာ ေက်ာက္တံုးကို စိုက္ထူကာ ဆီေလာင္းၿပီး ဘုရားသခင္အား ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ျပဳခဲ႔တယ္။

ဆက္လက္၍ ခရီးထြက္ခြာခဲ႔ရာ ခါရန္ၿမိဳ႕အနီးရိွ ေရတြင္းတစ္ခုအနားသို႔ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ေရတြင္းနားမွာ နားေနစဥ္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းကြဲႏွမေတာ္သူ ရာေခလႏွင့္ ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုခဲ႔ရတယ္။

ယာကုပ္ဟာ ရာေခလကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း တခဏတည္းမွာပဲ သူမကို ခ်စ္ခင္ စြဲလန္းသြားခဲ႔တယ္။ သူမကို ဇနီးမယားအျဖစ္ ပိုင္ဆိုင္လိုေသာစိတ္သည္လည္း အလြန္ပင္ ျပင္းျပလာခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း၊ ၂၇း၃၀-၄၆၊ ၂၈၊ ၂၉း၁-၁၄

“ထာဝရဘုရားကို ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေသာသူတို႔ ပတ္လည္၌ ေကာင္းကင္တမန္ေတာ္တို႔သည္ တပ္ခ်၍ ကယ္လႊတ္တတ္ၾက၏။” - ဆာလံက်မ္း ၃၄း၇

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၈)

ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား တေပြ႔တပိုက္ရယူသြားသူယာကုပ္
(ေမြးရာပါအခြင့္ထူးကိုေရာင္းစားခဲ႔သူ ဧေသာ)

အာျဗဟံ ေသေသာေနာက္ ဘုရားသခင္သည္ ဣဇက္အား ေကာင္းခ်ီးမဂၤလမ်ားစြာ ခ်ေပး သနားေတာ္မူတယ္။ ဣဇက္မယားေရဗကၠာသည္ တစ္ဆယ္႔ကိုးႏွစ္ အတြင္း သားဖြားႏိုင္ျခင္းမရိွေပ။ ထိုအခါဣဇက္သည္ ထာဝရ ဘုရားသခင္အား ဆုေတာင္းေသာအခါ ဘုရားသခင္သည္ နားေညာင္းေတာ္မူခဲ႔တယ္။

ဣဇက္ႏွင့္ ေရဗကၠတို႔မွာ ဧေသာနဲ႔ ယာကုပ္ဟူေသာ အမႊာ သားေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ႔တယ္။ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူဧေသာဟာ မုဆိုး တစ္ဦးျဖစ္လာၿပီး၊ ေတာင့္တင္းသန္မာကာ အေမႊးအမွ်င္ထူေသာသူ ျဖစ္သည္။ ညီျဖစ္သူယာကုပ္ကေတာ့ ေအးေအးလူလူေနေလ႔ရိွၿပီး စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္သူျဖစ္တယ္။ ဣဇက္သည္ သားႏွစ္ေယာက္တြင္ ယာကုပ္ထက္ ဧေသာကို ပိုခ်စ္ခဲ႔တယ္။ အေၾကာင္းမွာ ဧေသာ ေပးတဲ႔ အမဲသားကို အျမဲစားရတဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ ေရဗကၠ ကမူ ယာကုပ္ကို ပိုခ်စ္သူျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက မိသားစုတိုင္းမွာ အသက္အႀကီးဆံုးသားေတြကို သားဦးဟူ၍ ေခၚေလ႔ရိွတယ္။ သားသမီးမ်ားထဲမွာ သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ထူးျခားေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားကို ခံစားရသူ ျဖစ္တယ္။ ဧေသာဟာ ယာကုပ္ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး သားဦးလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ယာကုပ္ရရိွမယ္႔ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၿပီးရရိွမည့္သူ ျဖစ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဧေသာဟာ အမဲလိုက္ရာကေန ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ အလြန္ပဲဆာေလာင္ေမာပန္းေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ယာကုပ္ထံကေန စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ ေတာင္းေသာက္တယ္။ ထိုအခါ ယာကုပ္က “ယေန႔ပင္ သင္၏သားဦးအရာကို ငါ႔အားေရာင္းပါ” ဟုဆိုလွ်င္ ဧေသာ က “ငါေသလုၿပီ။ သားဦးအရာအားျဖင့္ အဘယ္အက်ဳိးရိွပါလိမ္႔မည္နည္း။” ဟုဆိုေလ၏။ ဒီလိုနဲ႔ ဧေသာဟာ သားဦးအရာကို စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္နဲ႔ လဲပစ္လိုက္တယ္။

ဣဇက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းအသက္အရြယ္ အိုမင္းလာၿပီး မ်က္လံုးေတြကလည္း အလြန္ပဲ ေဝဝါးလာပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဧေသာကိုေခၚၿပီး “မေသမီ ငါ႔ဝိညာဥ္သည္ သင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးမည့္အေၾကာင္း၊ သင္၏ လက္နက္တည္းဟူေသာ ေလးႏွင့္ ျမႇားေတာင့္ကို ေဆာင္ယူလ်က္ ေတာသို႔သြား၍၊ ငါစားစရာဘို႔ အမဲေကာင္ကို ရေအာင္ ရွာၿပီးလွ်င္၊ ငါၿမိန္ရွက္တတ္ေသာ အမဲဟင္းလ်ာကို ငါ႔ထံသို႔ ယူခဲ႔ပါေလာ့” ဟု ေျပာဆိုခဲ႔တယ္။

ေရဗကၠသည္ ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ားအား ယာကုပ္တစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ရေစခ်င္ေသာ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယာကုပ္ကို ဧေသာရဲ႕ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ဆင္ေစၿပီး ယာကုပ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းနဲ႔ လည္ပင္းမွာလည္း ဆိတ္ေမႊးေတြ ဆင္ယင္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ႔ အမဲဟင္းလ်ာနဲ႔တကြ ယာကုပ္ကို ဣဇက္ထံဝင္ေစတယ္။ ဣဇက္ကလည္း ဟင္းလ်ာကို စားၿပီးေသာအခါ ယာကုပ္ကို ဧေသာလို႔အထင္ရိွၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ႔တယ္။

ေရဗကၠ ရဲ႕ အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္သြားခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း၊ ၂၅း၁၀-၃၄၊ ၂၆၊ ၂၇း၁-၂၉

“ဣဇက္သည္လည္း ယံုၾကည္ျခင္းအားျဖင့္ အနာဂတ္အရာတို႔ကို အမွတ္ျပဳ၍ ယာကုပ္ႏွင့္ ဧေသာကို ေကာင္းခ်ီးေပး၏။” - ေဟျဗဲ ၁၁း၂၀

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၇)

သားဣေဇက္ကို ပူေဇာ္ဝံ႔ေသာဖခင္ အာျဗံဟံ
(ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မွတ္ေက်ာက္တင္မည့္ စစ္တမ္းတစ္ခု)

ထာဝရအရွင္ဘုရားသခင္က အာျဗံအား “သင္ျမင္ေသာ ေျမတစ္ျပင္လံုးကို သင္ႏွင့္ သင္၏ အမ်ဳိးအႏြယ္အား ငါသည္ ကာလ အစဥ္အျမဲေပးမည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ အာျဗံသည္လည္း ယဇ္ပလႅင္ကိုတည္၍ ဘုရားသခင္အား ခ်ီးမြမ္းကိုးကြယ္ခဲ႔တယ္။

တဖန္ ဘုရားသခင္သည္ “ၾကယ္မ်ားကို ေရတြက္ႏိုင္ လွ်င္ ေရတြက္ေလာ့။ သင္၏အမ်ဳိးအႏြယ္တို႔သည္ ထိုသို႔ ျဖစ္လိမ္႔မည္” ဟု အာျဗံအား မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။ အာျဗံသည္ သူ၏ သားသမီးမရိွေသာ္လည္း သူ၏ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ဘုရားသခင္ ပြားမ်ားေစေတာ္မူမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လ်က္ရိွတယ္။

ဘုရားသခင္သည္ အာျဗံအား အာျဗဟံဟူေသာ အမည္နာမသစ္ကို ေပးေတာ္မူတယ္။ နာမည္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူမ်ဳိးအေပါင္းတို႔၏ အဘပင္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားသခင္သည္ အာျဗဟံႏွင့္ ဇနီးစာရာတို႔၌ သားေယာက်္ားႏွင့္တကြ ပိုင္ထိုက္ေသာျပည္ကို ေပးမည့္အေၾကာင္း ကတိေပးထားေတာ္မူတယ္။ အာျဗဟံသည္လည္း ဘုရားသခင္ကို သစၥာရိွစြာ ဆက္လက္ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ခဲ႔ေလတယ္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ လူစိမ္းသံုးေယာက္တို႔သည္ အာျဗဟံရိွရာသို႔ ေရာက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အာျဗဟံက အသက္တစ္ရာရိွၿပီး ဇနီးသည္စာရာမွာလည္း အသက္ ကိုးဆယ္ရိွၿပီျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူစိမ္းမ်ားက အာျဗဟံအား သူ၏ ဇနိး စာရာသည္ သားေယာက်္ားကို ရလိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းကို ေျပာၾကားခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို စာရာၾကားတဲ႔အခါ “ငါသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လွၿပီ၊ အဘယ္သို႔ ကေလးရႏိုင္မည္နည္း” ဟု ႀကိတ္၍ ျပံဳးမိခဲ႔တယ္။

သို႔ေသာ္ ထာဝရဘုရားေစလႊတ္ေသာ လူအသြင္ေျပာင္းေကာင္းကင္တမန္မ်ားက “ထာဝရဘုရား မတတ္ႏိုင္ေသာအမႈ တစ္စံုတစ္ခုရိွသေလာ” ဟု ျပန္၍ မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကတိထားေတာ္မူေသာ သူငယ္သည္ အာျဗဟံႏွင့္ စာရာတို႔ မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာခဲ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ႔အတိုင္း ကေလးအား ဣဇက္ဟု အမည္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ဒီကေလးအတြက္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ၾကတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ဘုရားသခင္က အာျဗဟံအား “သင္သည္ အလြန္ခ်စ္ေသာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားဣဇက္ ကို ယူ၍ ေမာရိျပည္သို႔သြားေလာ့။ ငါ ျပလတၱံ႔ေသာေတာင္ေပၚမွာ သူကို မီး႐ိႈ႕ရာယဇ္ျပဳ၍ ပူေဇာ္ေလာ့။” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။ အဲဒီ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ဟာ အာျဗဟံရဲ႕ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ နာက်င္ေစခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ နာခံခဲ႔တယ္။ ထို႔ေနာက္ သားဣဇက္ကို ေခၚကာ ျမည္းတစ္ေကာင္၊ ကၽြန္ႏွစ္ေယာက္တို႔ႏွင့္အတူ ေျမာက္ဘက္စူးစူးကို စတင္ ခရီးထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။

သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွာေတာ့ အာျဗဟံႏွင့္ ဣဇက္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေပၚကို တက္သြားၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ အာျဗဟံက ယဇ္ပလႅင္ကို တည္တယ္။ ၿပီးလွ်င္ ထင္းကိုခင္း၍ အေပၚ၌ သားဣဇက္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ကာ သားအား ယဇ္ေကာင္အျဖစ္ ပူေဇာ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထာဝရဘုရားရွင္ ရဲ႕ ေကာင္းကင္တမန္က အာျဗဟံအား “ထိုလုလင္ကို မထိခိုက္ႏွင့္။ အလွ်င္းမျပဳႏွင့္။ သင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ေၾကာက္ရြံ႕သည္ဟု ယခုငါသိ၏။ အေၾကာင္းမူကား သင္၏သား၊ သင္၌ တစ္ေယာက္တည္းေသာသားကို ငါေတာင္း၍ သင္သည္ ငါ႔ကို မျငင္း” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။

ထိုအခါ အာျဗဟံသည္ သူ၏ ေနာက္နားရိွ ခ်ဳံပုတ္ထဲမွာ ခ်ဳိၿငိလ်က္ရိွေနတဲ႔ သိုးကို ျမင္ခဲ႔တယ္။ မိမိသားကို သတ္၍ ယဇ္ပူေဇာ္မည့္အစား သိုးသူငယ္ကို ျပင္ဆင္ေပးေသာ ဘုရားသခင္ကို အာျဗဟံသည္ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေတာ့ေလသတည္း။
ကမၻာဦးက်မ္း ၁၅း၁-၆၊ ၂၁း၂၂

“အၾကင္သူသည္ ငါ႔ကို ခ်စ္သည္ထက္ မိဘကို သာ၍ ခ်စ္၏။ ထိုသူသည္ ငါႏွင့္မထိုက္တန္။ အၾကင္သူသည္ ငါ႔ကို ခ်စ္သည္ထက္ သားသမီးကို သာ၍ ခ်စ္၏။ ထိုသူသည္ ငါႏွင့္ မထိုက္တန္။” - မႆဲ ၁၀း၃၇

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၆)

အာျဗံႏွင့္ေလာတ
(ဖ်က္ဆီးျခင္းခံခဲ႔ရေသာ ေသာဒံုၿမိဳ႕)

အာျဗံသည္ မယားစာရဲ၊ တူျဖစ္သူ ေလာတ တို႔ႏွင့္အတူ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္ေသာပစၥည္းဥစၥာ၊ ကၽြဲႏြားတိရစၧာန္၊ ကၽြန္တို႔ကို ယူၿပီး ဥရၿမိဳ႕က ထြက္ခြာလာခဲ႔တယ္။ ေတာင္အထပ္ထပ္၊ ျမစ္ အသြယ္သြယ္ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခါနာန္ျပည္သို႔ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီျပည္ဟာ အာျဗံကို ဘုရားသခင္ ကတိေပးထားတဲ႔ တိုင္းျပည္ပဲျဖစ္တယ္။

သူတို႔ဟာ အဲ႔ဒီေနရာမွာပဲ ေနဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး ရြက္ဖ်င္တဲမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔၏ ငယ္သားသိုးထိန္းမ်ားက သိုးႏြားတိရစၧာန္မ်ားကို စားက်က္မ်ားထဲသို႔ မနက္တိုင္း ထိန္းေက်ာင္း ခဲ႔ၾကတယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာတက္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တိရစၧာန္ေတြအတြက္ စားက်က္ေျမမရိွဘဲကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ အာျဗံနဲ႔ သူ႔တူေလာတတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အရပ္ေဒသတစ္ခုထဲမွာ အတူတူေနဖို႔ အတြက္ အခက္အခဲ ရိွလာတယ္။ အာျဗံဟာ သူ႔တူေလာတကို သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ ေဒသ ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ေလာတဟာ ေျမေနရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္တဲ႔ ေသာဒံုၿမိဳ႕နားက လြင္ျပင္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး တစ္ခါတည္း သူ႔တိရိစၧာန္၊ ကၽြန္မ်ားႏွင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ယူေဆာင္ကာ ေျပာင္းေရႊ႕သြားတယ္။ အာျဗံကေတာ့ ခါနာန္ျပည္မွာ ေနရစ္ခဲ႔တယ္။

တစ္ခုေသာေန႔တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူသံုးဦးတို႔သည္ အာျဗံဆီကို ေရာက္လာၾကၿပီး ေသာဒံုၿမိဳ႕ကလူမ်ားသည္ အလြန္ဆိုးညစ္ၾကတဲ႔အတြက္ ဘုရားသခင္သည္ ထိုၿမိဳ႕ကို ဖ်က္ဆီးေတာ့မည္ဟု လာေရာက္ေျပာျပခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းကင္တမန္မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ လိင္တူေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းဟာ ေသာဒံုၿမိဳ႕ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးအျပစ္ပါပဲ၊ ဘုရားသခင္က တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ ေသာဒံုၿမိဳ႕သားမ်ားကေတာ့ ဘုရားသခင္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ႔ၾကပါဘူး။

အာျဗံခမ်ာ ေသာဒံုၿမိဳ႕ကို မဖ်က္ဆီးဖို႔ ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းပန္ခဲ႔ရွာတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ေျဖာင့္မတ္သူဆယ္ေယာက္ေတြ႔ႏိုင္တယ္ဆိုပါက အဲ႔ဒီၿမိဳ႕ကို မဖ်က္ဆီးေတာ့ပါဟု အာျဗံနဲ႔ သေဘာတူခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္တဲ႔ လူဆယ္ေယာက္ေတာင္မွ် ထိုၿမိဳ႕မွာ မရိွခဲ႔႔ပါဘူး။

ေသာဒံုၿမိဳ႕သို႔ ေကာင္းကင္တမန္ႏွစ္ပါး ေရာက္ခဲ႔ၾကတဲ႔အခ်ိန္တြင္ ေလာတဟာ ၿမိဳ႕တံခါးဝမွာ ထိုင္ေနခဲ႔တယ္။ ခရီးဦးႀကိဳျပဳၿပီး အိမ္ကို ေခၚသြားခဲ႔တယ္။ ေကာင္းကင္တမန္ေတြကလည္း အဲ႔ဒီၿမိဳ႕ကို ဘုရားသခင္ ဖ်က္ဆီးေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေလာတကို သတိေပးခဲ႔ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာေတာ့ သူတို႔က “သင္သည္ ထ၍ ဤအရပ္၌ ရိွေသာ မယားႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚ၍ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ အလ်င္အျမန္ ထြက္ၾကေလာ့။” ဟု သတိေပးရင္း ေကာင္းကင္တမန္တို႔က သူတို႔ကို လက္နဲ႔ဆြဲၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေခၚထုတ္ခဲ႔ၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္က ကန္႔နဲ႔မီးမိုးကို ရြာေစၿပီး၊ အဲ႔ဒီၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ေဒသတစ္ခုလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ႔တယ္။ ေလာတ၏ မယားမွာမူ ေနာက္ျပန္လွည့္မိလိုက္တဲ႔အတြက္ ဆားတိုင္ႀကီးျဖစ္သြားခဲ႔ရရွာတယ္။

ဝမ္းနည္းစရာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါလား။ ေလာတက အတၱႀကီးစြာနဲ႔ ေကာင္းေပ႔ဆိုတဲ႔ လြင္ျပင္ႀကီးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရိွသမွ်ဆံုး၊ မယားပါ ဆံုးခဲ႔ရတဲ႔ဘဝနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ႔ရွာတယ္။ ဘုရားသခင္က ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို မေကာင္းမႈေတြကို ေရွာင္ရွားေစခ်င္တယ္။ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကိုပဲ က်င့္သံုးေစခ်င္တယ္။ နာမခံေသာသူကို ဘုရားသခင္က တရားစီရင္ပါလိမ္႔မယ္။ အာျဗံကဲ႔သို႔ နာခံမႈရိွေသာသူကိုေတာ့ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာေတြကို သြန္းေလာင္းေပးပါလိမ္႔မယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၈၊ ၁၉

“အာျဗံသည္ အေမြခံရလတၱံ႔ေသာျပည္သို႔ ထြက္သြားမည့္အေၾကာင္း ဘုရားသခင္ ေခၚေတာ္မူေသာအခါ သူသည္ အဘယ္အရပ္သို႔ သြားသည္ကို ကိုယ္တိုင္မသိဘဲလ်က္၊ ယံုၾကည္ျခင္းအားျဖင့္ နားေထာင္၍ ထြက္သြားေလ၏။” - ေဟျဗဲ ၁၁း၈

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၅)

ဗာဗုလုန္ရဲတိုက္ႀကီး
(ဘာသာစကားကြဲျပားျခားနားရာ အစအဦး)

ဘုရားသခင္ဆံုးမေတာ္မူေသာ ေရလႊမ္းမိုးမႈႀကီးၿပီး ဆံုးသြား သည့္ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာ အခါ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ေနာဧ၏ သားသမီးတို႔ စိတ္ထဲတြင္ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုမ်ားဟာလည္း ကမၻာေျမေပၚတြင္ အလြန္ပဲ ပြားမ်ားလာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး အၾကံအစည္မ်ားဟာ တဖန္ ဆိုးညစ္လာခဲ႔ၾကျပန္တယ္။

လူမ်ားတို႔သည္ ခရီးသြားလာရင္း အေရွ႕အရပ္ရိွ ေျမညီရာအရပ္ကို ေတြ႔ရိွခဲ႔ၾကတယ္။ ထိုအခ်ိန္က လူမ်ားတို႔ဟာ ဘာသာစကားတစ္မ်ဳိးတည္းကိုသာ ေျပာဆို သံုးစြဲၾကတဲ႔ကာလျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ၾကတယ္။ “လာၾက၊ ေျမႀကီးတျပင္လံုး၌ အရပ္ရပ္ကြဲျပားမည္ကို စိုးရိမ္၍ ၿမိဳ႕ကိုလည္းေကာင္း၊ မိုဃ္းေကာင္းကင္သို႔ မွီရေသာ ရဲတိုက္ကိုလည္းေကာင္း တည္လုပ္သျဖင့္ ေက်ာ္ေစာကိတၱိရိွေစျခင္းငွာ ျပဳၾကကုန္အံ႔” ဟု ေျပာဆိုၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဟာ ရဲတိုက္ႀကီးႏွင့္တကြ ေမွ်ာ္စင္ကို စတင္ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ျပဳေသာအရာကို ၾကည့္႐ႈဖို႔အတြက္ ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္ဘံုမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ျပဳေသာအမႈသည္ ထာဝရအရွင္ ဘုရားသခင္၏ စိတ္ေတာ္ကို ႀကီးမားစြာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က သူတို႔ရဲ႕ လွ်ာကို သူတို႔တစ္ခါမွ် မေျပာဘူးေသာ ဘာသာစကားမ်ားကို ေျပာေစျခင္းျဖင့္ ဘာသာစကားေပါင္းစံု ကြဲျပားေစခဲ႔တယ္။

ရဲတိုက္ႀကီးႏွင့္တကြ ေမွ်ာ္စင္ကို ေဆာက္လုပ္သူတို႔ဟာ ဆက္လက္တည္ေဆာက္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္ နားမလည္ၾကေတာ့တဲ႔အတြက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရဲတိုက္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းရၿပီး သူတို႔ေတြဟာလည္း ဘာသာစကားတူရာ အစုစုဖြဲ႔ၿပီး အရပ္ရပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၾကေတာ့တယ္။ အဲ႔ဒီလက္စမသတ္ရတဲ႔ ရဲတိုက္ႀကီးရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ဗာဗုလုန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးျခင္းျဖစ္တယ္။

အခ်ိန္ကာလ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာတဲ႔အခါမွာေတာ့ လူေတြဟာ သစ္ပင္၊ ေက်ာက္တံုးတို႔ကို နတ္ဘုရားမ်ားဟု ယူဆကာ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လာၾကတယ္။ သူတို႔က ဒီနတ္ဘုရားေတြဟာ သူတို႔ ဆုေတာင္းသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး သူတို႔ကို ကူညီမစလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ထားၾကတယ္။ ဒီလူေတြဟာ စစ္မွန္ေသာဘုရားကို မသိၾကဘူး။ ဆိုးညစ္ေသာအမႈမ်ားစြာကိုလည္း က်ဴးလြန္ေလ႔ရိွတယ္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔နဲ႔ျခားနားတဲ႔ ဥရၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဘုရားသခင္ ေတြ႔ထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕နာမည္က အာျဗံျဖစ္ၿပီး၊ ဘုရားသခင္ကိုသာ ကိုးကြယ္ဝတ္ျပဳေလ႔ရိွသူျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆုိးညစ္သူေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေပမယ္႔လည္း ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားကိုသာ အျမဲတမ္း နားေထာင္ေလ႔ရိွသူျဖစ္တယ္။ “ထာဝရဘုရားသည္လည္း အာျဗံကိုေခၚေတာ္မူ၍၊ သင္၏ျပည္ႏွင့္တကြ အမ်ဳိးသားခ်င္းေပါက္ေဖာ္မ်ားထဲက ထြက္ၿပီးလွ်င္၊ ငါျပလတၱံ႔ေသာျပည္သို႔သြားေလာ့။ ငါ ေကာင္းႀကီးေပး၍ သင္၏နာမကို ႀကီးျမတ္ေစမည္။ သင့္အားျဖင့္လည္း လူမ်ဳိးအေပါင္းတို႔ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာကို ခံၾကရလိမ္႔မည္။” ဟု မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ အာျဗံသည္ ဘာမွ်ေရေရရာရာသေဘာေပါက္နားလည္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း ဘုရားသခင္၏ စကားကို နားေထာင္ခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၁၀၊ ၁၁း၁-၉

“လက္႐ံုးေတာ္အားျဖင့္ တန္ခိုးကို ျပေတာ္မူၿပီ။ မာနေထာင္လႊားေသာသူတို႔ကို ကြဲလြင့္ေစေတာ္မူၿပီ။” - လုကာ ၁း၅၁

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၄)

သေဘၤာေဆာက္လုပ္သူေနာဧ
(ပထမဆံုးေရေၾကာင္းခရီးသည္မ်ား)

ဤေလာကတြင္ ကမၻာေပၚ၌ လူဦးေရဟာ မ်ားျပားစြာ တိုးပြားလာၿပီး ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာ ကေတာ့ လူေတြဟာ အလြန္အမင္းဆိုးညစ္ လာၾကတဲ႔အတြက္ ဘုရားသခင္က သူတို႔ကို ႀကီးမားေသာ ေရလႊမ္းမိုးမႈျဖင့္ တရားစီရင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔တယ္။

ဘုရားသခင္သည္ ေကာင္းကင္ဘံုမွ ငံု႔ၾကည့္ေသာ အခါ ေနာဧ အမည္ရိွ ေျဖာင့္မတ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ေနဧဟာ ဘုရားသခင္၏ စိတ္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ေသာ သူ ျဖစ္တယ္။ ဘုရားသခင္က ကမၻာႀကီး ကို ေရလႊမ္းမိုးမည့္ အေၾကာင္းေျပာရင္း ေနာဧ ကို ႀကီးမားေသာ သေဘၤာႀကီး တစ္စီး တည္ေဆာက္ ခုိင္းတယ္။ ဘယ္လိုေဆာက္ရမလဲဆိုတာကိုလည္း တိတိက်က်အေသးစိတ္ ေျပာျပတယ္။ ဆိုးညစ္တဲ႔ လူေတြဟာ ေရမရိွတဲ႔ေနရာမွာ သေဘၤာေဆာက္ေနတဲ႔ ေနာဧကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာၾကမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေနာဧကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ဘုရားသခင္ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း သေဘၤာကို ဆက္ၿပီး ေဆာက္လုပ္တယ္။ သူက ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားကို အျပည့္အဝ ယံုၾကည္႐ံုမကေသးဘူး၊ လူေတြကို ဘုရားသခင္ အေၾကာင္းနဲ႔ မၾကာခင္လာေတာ့မည့္ ပ်က္စီးျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၾကာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သေဘၤာႀကီးဟာ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးသြားတယ္။ ဘုရားသခင္က ေနာဧတို႔ မိသားစု ရွစ္ေယာက္လံုးကို သေဘၤာႀကီးထဲဝင္ၾကဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ဒါ႔အျပင္ သားရဲတိရစၧာန္၊ ငွက္ႏွင့္ တြားသြားတတ္ေသာ တိရစၧာန္ေတြကို အထီးအမ တစ္စံုစီ သေဘၤာထဲ ဝင္ေစတယ္။ အကုန္လံုး အထဲမွာ ေနသားတက်ရိွၿပီဆိုတဲ႔အခါမွာေတာ့ ဘုရားသခင္က ဘေဘၤာတံခါးကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ခုနစ္ရက္ေစ႔တဲ႔အခါမွာေတာ့ ကမၻာဖ်က္မိုးႀကီးဟာ ရက္ေလးဆယ္ဆက္တိုက္ မရပ္မနား စတင္ ရြာသြန္းကာ မိုးေကာင္းကင္တံခါးကို ဖြင့္ခ်လိုက္သကဲ႔သို႔ ျပင္းထန္စြာ ရြာခ်ခဲ႔တယ္။ ေရႀကီးမႈေၾကာင့္ ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္တန္းေတြ အားလံုး ေရျမဳပ္ၿပီး သက္ရိွလူ၊ တိရစၧာန္အားလံုး ေသေၾကပ်က္စီးၾကကုန္တယ္။ ေနာဧ နဲ႔ သူ႔မိသားစုကေတာ့ သေဘၤာႀကီးနဲ႔ အတူ ေမ်ာပါၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ႔အခါ ေရမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့သြားၿပီး၊ သေဘၤာႀကီးမွာလည္း အာရရတ္ေတာင္ေပၚ၌ တင္က်န္ေနတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေနာဧဟာ သေဘာၤျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၿပီး ခိုတစ္ေကာင္ကို လႊတ္လိုက္ေသာ္လည္း ကုန္းေျမကို မေတြ႕ေသးတဲ႔ခိုဟာ သေဘၤာဆီကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ တစ္ပတ္အၾကာမွာ ခ်ဳိးငွက္ကို ထပ္လႊတ္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ ခ်ဳိးငွက္ဟာ ႏႈတ္သီးမွာ သစ္ရြက္ေလးကိုက္ခ်ီၿပီး ျပန္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေရခန္းေျခာက္စ ျပဳတာကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ၿပီေပါ႔။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်ဳိးငွက္ကို လႊတ္လိုက္တဲ႔အခါ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ေရခန္းေျခာက္ေၾကာင္း ေနာဧ သိလိုက္တယ္။

ေနာဧ တို႔မိသားစုဟာ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းလာၾကတယ္။ ေနာဧဟာ မိမိႏွင့္ အိမ္သူအိမ္သားအေပါင္းတို႔ အသက္ရွင္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္၍ ယဇ္ပလႅင္ကို တည္ေဆာက္ကာ မီးရိွဳ႕ရာ ယဇ္ျဖင့္ ပူေဇာ္ခဲ႔တယ္။ ဘုရားသခင္သည္ လွပေသာ သက္တန္႔ ကို ေကာင္းကင္တြင္ ေပၚေစၿပီး ေနာက္တစ္ဖန္ ကမၻာႀကီးအား ေရျဖင့္ လႊမ္းမိုးဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳေတာ့ပါဟူေသာ ကတိျပဳျခင္း၏ လကၡဏာျဖစ္သည္ဟု ေနာဧအား ဘုရားသခင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၆၊ ၇၊ ၈၊ ၉း၁-၁၈

“ကိုယ္ေတာ္သည္ မတရားေသာအမႈကို ႏွစ္သက္ေသာဘုရားမဟုတ္။ ဆိုးေသာသူကို လက္ခံေတာ္မမူ။” - ဆာလံက်မ္း ၅း၄

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၃)

ပထမဦးဆံုးေသာအျပစ္
(ဧဒင္ဥယ်ာဥ္မွ ႏွင္ထုတ္ခံရျခင္း)

အာဒံႏွင့္ဧဝတို႔ႏွစ္ဦးဟာ သာယာလွပေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ႔သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မသိႏိုင္ပါဘူး။ လူေတြက သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာဆက္ဆံသလိုမ်ဳိး၊ အာဒံႏွင့္ဧဝ တို႔ဟာ ဘုရားသခင္ကို ေျပာဆိုဆက္ဆံခြင့္ ရခဲ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ ေျပာဆို မိန္႔မွာေတာ္မူတဲ႔အတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္နားေထာင္ေလ႔ရိွၿပီး အျပစ္ျပဳျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ် သူတို႔နားလည္ သိရိွျခင္း မရိွေသးေပ။

တကယ္ေတာ့ အာဒံႏွင့္ဧဝ တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ ဘုရားသခင္၏စကားကို အစဥ္အျမဲ နားေထာင္ တတ္ရန္ သင္ယူဘို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ “ထာဝရဘုရားသခင္ကလည္း ေကာင္းမေကာင္းကို သိကၽြမ္းရာအပင္မွတစ္ပါး ထိုဥယ်ာဥ္၌ ရိွသမွ် အပင္တို႔၏အသီးကို သင္စားရေသာအခြင့္ရိွ၏။ ထိုအပင္၏အသီးကိုကား မစားရ။ စားေသာေန႔တြင္ ဧကန္အမွန္ေသရမည္။” ဟု သူတို႔ႏွစ္ဦးကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔တယ္။

ထာဝရဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းခဲ႔တဲ႔ တိရစၧာန္မ်ားတြင္ ေႁမြလည္း ပါဝင္ခဲ႔တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား အျပစ္လုပ္ရန္ အစဥ္အျမဲေသြးေဆာင္ေလ႔ရိွသူ စာတန္သည္ ေႁမြေယာင္ေဆာင္၍ ဧဝအား အျပစ္လုပ္ရန္ ေသြးေဆာင္ေတာ့တာပဲ။ ေႁမြက ဧဝကို “သင္တို႔သည္ ဧကန္အမွန္ေသရမည္မဟုတ္။ အေၾကာင္းမူကား၊ ထိုအသီးကို စားေသာေန႔၌ သင္တို႔သည္ မ်က္စိပြင့္လင္းလ်က္၊ ေကာင္းမေကာင္းကို သိ၍ ဘုရားသခင္ကဲ႔သို႔ ျဖစ္ၾကလတၱံသည္ကို ဘုရားသခင္ သိေတာ္မူစည္” ဟု မိန္းမအား ဆိုခဲ႔တယ္။

ဧဝဟာ ေႁမြရဲ႕စကားကို နားေထာင္လိုက္တယ္။ ထိုအသီးကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ အရသာ ရိွမယ္႔ပံုစံပဲလို႔ ေတြးရင္း ဒီအသီးကိုစားရရင္ ဉာဏ္ပညာတိုးပြားလာမယ္လို႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္လိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အသီးကို ခူးစားလိုက္တယ္။ အာဒံကိုလည္း တခ်ဳိ႕တဝက္ကို ေပးၿပီး စားေစတယ္။ အဲဒီညေနမွာ ဘုရားသခင္ ႂကြလာေတာ္မူေသာ အသံကို ၾကားရေပမယ္႔လည္း အရင္လို မေတြ႔ရဲဘဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ပုန္းေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ မနာခံမႈေၾကာင့္ ဘုရားသခင္က ဧဝ ကို “သင္၌ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရျခင္းေဝဒနာကို ငါ အလြန္မ်ားျပားေစမည္။ ပင္ပန္းစြာေဝဒနာခံ၍ သားဖြားရမည္။ ကိုယ္႔ခင္ပြန္း၏ အိုသို႔လိုက္၍ သူ၏ အုပ္စိုးျခင္းကိုလည္း ခံရမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။” အာဒံကိုလည္း ဘုရားသခင္က “ထိုအပင္၏ အသီးကို မစားရဟု ငါ ပညတ္ေသာ္လည္း၊ သင္သည္ မယား၏ စကားကို နားေထာင္၍ စားမိေသာေၾကာင့္ ေျမသည္ သင္၏ အတြက္ က်ိန္ျခင္းကို ခံလ်က္ရိွ၏။ ဆူးပင္အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကိုလည္း သင့္အဖို႔ ေျမေပါက္ေစမည္။” ဟု မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ထို႔အတူ ေႁမြသည္လည္း ထာဝရအရွင္ဘုရားသခင္၏ က်ိန္ေတာ္မူျခင္းကို ခံခဲ႔ရတယ္။

အာဒံႏွင့္ဧဝ တို႔ဟာ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ဆက္ၿပီးေနထိုင္ခြင့္မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားသခင္က သူတို႔ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္ၿပီး မီးစက္လက္နက္ကိုင္ထားတဲ႔ေကာင္းကင္တမန္ေတြကို ဥယ်ာဥ္ ဝင္ေပါက္မွာ အေစာင့္ခ်ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၃

“အေၾကာင္းမူကား တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ နားမေထာင္ေသာအားျဖင့္ လူမ်ားတို႔သည္ အျပစ္ေရာက္သည့္နည္းတူ၊ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ နားေထာင္ေသာအားျဖင့္ လူမ်ားတို႔သည္ ေျဖာင့္မတ္ရာသို႔ ေရာက္ရၾက၏။” - ေရာမၾသဝါဒစာ ၅း၁၉

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၂)

အာဒံႏွင့္ဧဝ
(ပထမဦးဆံုးလူသားႏွင့္ အသက္ရွင္သူအေပါင္းတို႔၏အမိ)

ဖန္ဆင္းျခင္း၏ ဆဌမေန႔မွာေတာ့ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းထားေသာ ကမၻာႀကီးသည္ ႐ႈမၿငီးဖြယ္ တင့္တယ္လွပေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးမ်ား စိမ္းလန္းေနၾကၿပီး၊ ပန္းေပါင္းစံုဖူးပြင့္ေဝဆာ ကာ ေက်းငွက္ တိရစၧာန္တို႔၏ ေအာ္ျမည္သံမ်ား ကလည္း သစ္ေတာမ်ားတေလွ်ာက္ ႐ိုက္ခတ္ လ်က္ရိွတယ္။

သို႔ေသာ္ ကမၻာႀကီးေပၚ၌ လူဟူ၍ မရိွေသးပါ။ ထို႔အတူ အိမ္မ်ား၊ ယာေတာစိုက္ခင္းမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕မ်ားလည္း မရိွေသးေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ေအာက္၌ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးမ်ားကိုလည္း မေတြ႔ရေပ။ ကမၻာႀကီးကေတာ့ လူေယာက်္ားႏွင့္ လူမိန္းမတို႔ ဝမ္းေျမာက္စြာ ေနထိုင္ဖို႔ရန္ အသင့္ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္တယ္။

“တဖန္ ဘုရားသခင္က ငါတို႔ ပံုသဏၭာန္ႏွင့္တညီ တသဏၭာန္တည္း လူကို ဖန္ဆင္းၾကစို႔။ သူသည္ ဝိညာဥ္ကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ပင္လယ္ငါးတို႔ကို၎၊ မိုဃ္းေကာင္းကင္ငွက္တို႔ကို၎၊ သားယဥ္တို႔ကို၎၊ ေျမတစ္ျပင္လံုးႏွင့္တကြ ေျမေပၚမွာတြားတတ္ေသာ တိရစၧာန္အေပါင္းတို႔ကို၎ အုပ္စိုးေစဟု အမိန္႔ေတာ္ရိွ၏။”

အဲဒီေနာက္ ဘုရားသခင္သည္ ေျမမႈန္႔ကို ယူ၍ လူကို ပံုသြင္းၿပီး သူ၏ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဇီဝအသက္ကို မႈတ္သြင္းတယ္။ ၿပီးတဲ႔အခါ လူဟာ အသက္ရွင္ေသာ သတၱဝါအျဖစ္သို႔ ေရာက္လာတယ္။ ထိုပထမဦးဆံုး လူသားကို ဘုရားသခင္သည္ အာဒံဟု အမည္နာမေပးေတာ္မူတယ္။

လူသားအတြက္ ေနစရာအိမ္အဘို႔အလို႔ငွာ ဘုရားသခင္သည္ ဧဒင္ အမည္ရိွေသာ ဥယ်ာဥ္ကို ျပဳစုၿပီး လူကို ေနရာခ်ေတာ္မူတယ္။ အာဒံ၏ တာဝန္မွာ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္အား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ပင္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားသခင္သည္ သူဖန္ဆင္းထားေသာ တိရစၧာန္မ်ားအားလံုးကို အာဒံရိွရာသို႔ ေခၚေဆာင္လာကာ အာဒံအား စိတ္ႀကိဳက္နာမည္ေပးေစခဲ႔တယ္။ ထိုအခါမွ အာဒံသည္ တိရစၧာန္မ်ားတြင္ အဖိုႏွင့္အမ ႏွစ္မ်ဳိးရိွေၾကာင္းကို သတိျပဳမိေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ အလြန္လွပၿပီး လိုေလေသးမရိွေအာင္ ျပည့္စံုတဲ႔ဤဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ အာဒံအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ အေဖာ္မရိွေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ “ထာဝရဘုရားသခင္ကလည္း ေယာက်္ားသည္ တစ္ေယာက္တည္း မေနေကာင္း၊ သူႏွင့္ေတာ္ေသာ အေထာက္အမကို သူ႔အဘို႔ ငါလုပ္ဦးမည္ဟု အၾကံရိွေတာ္မူ၏။”

ဘုရားသခင္သည္ အာဒံအား ႀကီးစြာေသာ အိပ္ျခင္းႏွင့္ အိပ္ေစေတာ္မူၿပီး သူ၏ ကိုယ္မွ နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္၍ လူမိန္းမအား ဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္။ အာဒံက သူမအား ဧဝ လို႔ အမည္ေပးခဲ႔တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ဘုရားသခင္ေနရာခ်ထားတဲ႔ ဤဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ ခဲ႔ၾကတယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၁း၂၆၊ ၂

“အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေသာလကၡဏာ၊ ထူးဆန္းေသာလကၡဏာတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းပါသည္။” - ဆာလံက်မ္း ၁၃၉း၁၄

သမၼာက်မ္းစာမွ လက္ေရြးစင္ ပံုဝတၳဳ (၁)

ဘုရားသခင္၏ အံ႔ၾသဖြယ္ဖန္ဆင္းျခင္း
(အစအဦး)

သမၼာက်မ္းစာကို ဘုရားသခင္၌သာ အစျပဳထားပါတယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ အထက္အရပ္ရိွ လွပေသာ ေကာင္းကင္ဘံုကို ဖန္ဆင္းခဲ႔သလို၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနထိုင္ဖို႔အတြက္လည္း ကမၻာေျမႀကီးကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက တစ္ေလာကလံုးအေမွာင္ဖံုးၿပီး၊ ေက်းငွက္၊ တိရစၧာန္ေတြလည္းမရိွ၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံေတြလည္း မရိွတဲ႔ ကာလတစ္ခု ရိွခဲ႔ဖူးတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလင္းျဖစ္ေစဖို႔၊ အမိန္႔ေပးသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို အလင္း ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဘုရားသခင္က အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ကို ခြဲျခားလိုက္ၿပီး အလင္းကို ေန႔၊ အေမွာင္ကို ည ဆိုၿပီး နာမည္သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဖန္ဆင္းျခင္းရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာ ျဖစ္တယ္။

ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ ဘုရားသခင္က သာယာလွပတဲ႔ ကမၻာႀကီးကို ဖန္ဆင္းတဲ႔လုပ္ငန္းႀကီးကို စတင္ လိုက္ပါတယ္။ မိုးေကာင္ကင္နဲ႔ ေရကို သတ္သတ္စီခြဲထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာ တိမ္ေတာင္၊ တိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ အျပာေရာင္ မိုးေကာင္ကင္ႀကီး ေပၚထြက္လာတယ္။

တတိယေန႔မွာ ဘုရားသခင္က ကုန္းေျမကို ေပၚေစၿပီး၊ ေရမ်ားကို ပင္လယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ စုစည္းၿပီး စီးဆင္းေစခဲ႔တယ္။ လြင္ျပင္၊ ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္တန္းမ်ားကိုလည္း ျမက္ပင္၊ ပန္းပင္၊ စပ်စ္ပင္၊ သစ္ပင္မ်ားနဲ႔ ျပည့္ေစတယ္။ သရက္သီး၊ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ စပ်စ္သီးနဲ႔ ဒူးရင္းသီးမ်ားကိုလည္း သစ္ပင္မ်ားနဲ႔ ခ်ဳံပင္မ်ားတို႔၌ သီးေစေတာ္မူတယ္။

စတုတၳေန႔မွာေတာ့ ေန႔ ဟု ေခၚေဝၚသည့္ ဝါဝင္းေတာက္ပေသာ အလင္းအိမ္ႀကီးကို ေကာင္းကင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္တယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ၾကည္လင္လင္းလက္သည့္ လ နဲ႔တကြ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ၾကယ္တို႔ကိုလည္း အတန္းလိုက္ေနရာခ်ေတာ္မူတယ္။

ပဥၥမေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ဝက္ဝက္ကြဲဆူညံေနတယ္။ ဘုရားသခင္ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဘာမ်ား ဖန္ဆင္းမိပါလိမ္႔။ ဒီေန႔မွာေတာ့ မိုးေကာင္ကင္အျပည့္ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္မ်ားနဲ႔ ေရမွာကူးခတ္ေနေသာ ငါးမ်ားကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္။ ဖန္ဆင္းရာမွာလည္း အေရာင္စံု၊ အရြယ္အစားမ်ဳိးစံုႏွင့္ ပံုစံမ်ဳိးစံု ဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္။ ေဝလငါး၊ ေရႊငါး၊ ဘဲငန္း၊ ငွက္ကုလားအုတ္နဲ႔ ႀကိဳးၾကာငွက္တို႔ဟာ ဘုရားသခင္၏ ဖန္ဆင္းျခင္းလက္ရာမ်ားအထဲက အခ်ဳိ႕သာ ျဖစ္တယ္။

သားယဥ္ သားရဲမ်ားႏွင့္ တြားသြားတတ္ေသာ သတၱဝါမ်ဳိးစံုတို႔ကို မ်ားျပားစြာ ေမြးဖြားေပးေစဟု အမိန္႔ေတာ္ ရိွသည့္အတိုင္း ဆဌမေန႔၌ မ်ားျပားစြာ ေမြးဖြားၾကကုန္တယ္။ ႏြားမ်ား၊ ျမင္းမ်ား၊ သိုးမ်ား၊ ေခြးမ်ား၊ ေၾကာင္မ်ားကို ျခေသၤ႔၊ က်ား၊ ဝက္ဝံ၊ ယုန္တို႔ႏွင့္အတူ ဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္။ ဒါဟာ ဆဌမေန႔မွာ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းမဲ႔ ပထမဦးဆံုးလူသားအတြက္ အလြန္ထူးျခားေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ပင္ျဖစ္တယ္။ ထိုသူ၏ အမည္ကို သင္သိပါသလား။ ေနာက္လာမည့္ အခန္းမွာေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို သင္ ဖတ္႐ႈရမွာပါ။

သတၱမေန႔မွာေတာ့ ဘုရားသခင္ဟာ ဖန္ဆင္းေတာ္မူေသာ အရာမ်ားတို႔ကို ၿပီးစီးၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ၿငိမ္ဝပ္စြာ ေနေတာ္မူတယ္။ သန္႔ရွင္းတဲ႔ေန႔လို႔လည္း မွည့္ေခၚခဲ႔တယ္။
ကမၻာဦးက်မ္း ၁၊ ၂း ၁၃

“ယခုျမင္ရေသာအရာတို႔သည္ အရင္က ထင္ရွားေသာအရာထဲက မျဖစ္ဘဲ၊ ေလာကဓါတ္တို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔ေတာ္ေၾကာင့္သာ တည္သည္ကို ငါတို႔သည္ ယံုၾကည္ျခင္းအားျဖင့္ သိၾက၏။” - ေဟျဗဲၾသဝါဒစာ ၁၁း၃

သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္ဝေသာအသက္တာ

သိုးသူငယ္ကဲ႔သို႔ က်ဳိးပဲ႔ေၾကမြႏွိမ္႔ခ်ေသာစိတ္၊ သူတပါးအတြက္ အေစခံလိုေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရိွေသာ တပည့္ေတာ္ အသက္တာကို ခံယူေသာသူတို႔အထဲ၌၊ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ က်ိန္းဝပ္ေတာ္မူသည္သာမက မိမိ ပုဂၢိဳလ္ေတာ္ျမတ္အားျဖင့္လည္း ျပည့္ဝလာေစတတ္ပါသည္။ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္သည္ သမၼာတရားႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို အျမဲဖတ္႐ႈ၊ ေလ႔လာ၊ ဆင္ျခင္ လိုက္ေလွ်ာက္ေသာသူသည္၊ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္၌ ရိွေသာသူ ျဖစ္၍ ဝိညာဥ္ေတာ္ဆုေက်းဇူးမ်ား၊ အသီးမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာေစမည္။

• ဝိညာဥ္ေတာ္အုပ္ထိန္းမႈကို ခံယူသူသည္ ယစ္မူးေသာအရာ၊ ဒုစ႐ိုက္အမူအက်င့္မ်ားကို ေရွာင္ၿပီး၊ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ ဆံုးမ ေသြးေဆာင္မႈကိုသာ ခံယူသည္။ (ဧဖက္၊ ၅း၃၊ ၄၊ ၁၈)။
• ဆာလံဓမၼသီခ်င္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ႏူးၫြတ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေတာ္၌ ရြတ္ဖတ္သီဆိုေသာ အေလ႔အထ ရိွပါသည္။ (ဧဖက္၊ ၅း၁၉-၂၀)။
• အေကာင္းအဆိုး မခြဲျခားဘဲ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိး၌၊ အရာရာအတြက္၊ သခင္ေယ႐ႈနာမ၌ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းၿပီး ခမည္းေတာ္၏ အလိုေတာ္ကို ဝန္ခံ၍ ဂုဏ္ေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းေနတတ္ပါသည္။
• ဝိညာဥ္ေတာ္အုပ္ထိန္းခြင့္ေပးေသာသူသည္ အျပစ္ကို ရြံ႕မုန္းလာၿပီး၊ သန္႔ရွင္းေျဖာင့္မတ္စြာ အသက္ရွင္လိုသည္။ ရွင္လာႏိုင္သည္။ ဝိညာဥ္ေတာ္အုပ္စိုးခြင့္ရလာသည္ႏွင့္အမွ်၊ ထိုသူသည္ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။ ခက္ထန္မႈ၊ ရန္လိုမႈ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။
• ေက်းဇူးတရားကို သိရိွ ခံစားလာရသည္ႏွင့္အမွ်၊ သူတပါးအေပၚ ခြင့္လႊတ္သည္းခံႏိုင္စြမ္း တိုးျမႇင့္လာတတ္ပါသည္။ (ဧဖက္၊ ၄း၃၂)။
• ညည္းျငဴျမည္တမ္းျခင္းအစား၊ အလိုေတာ္ကို ဝန္ခံလ်က္၊ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းလာတတ္ပါသည္။
• ဝိညာဥ္ေတာ္အုပ္ထိန္းသူသည္ ႏႈတ္လွ်ာကို ထိန္းတတ္လာပါသည္။ (ဧဖက္၊ ၄း၂၉-၃၁)။
• အျခားအရာမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ သခင္ေယ႐ႈ၏ ႏႈတ္ေတာ္ထြက္စကားကို အေလးထား၊ အႂကြင္းမဲ႔ ခံယူလာၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ မိႆဟယဖြဲ႔လ်က္ ခ်ီးမြမ္းကိုးကြယ္ေနရျခင္း၌ ေက်နပ္အားရႏွစ္သက္ေနတတ္ပါသည္။ (ေယာ၊ ၁၆း၁၃-၁၄။ ဖိလိပၸိ၊ ၄း၄-၉)။

သင့္အားျဖင့္ ထာဝရဘုရားသခင္ ဘုန္းေတာ္ထင္ရွားပါေစေသာဝ္။ အာမင္။

(ဆရာေတာ္ ဦးေယာသပ္ ၏ ေဒသနာမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)